جایی که آخرین آرزو "در آوردن ادای خوشبختی است"!

فارغ از هیاهوی روزانه ی شهری بر تپه ای بالای جهرم، فارع از جنجال های دنیای حقیقی و مجازی، فارغ از تمامی نامهربانی های روزانه، فارغ از تمامی دغدغه های فکری مالی روزانه، - مرکز خیریه ی نگهداری از معلولان ذهنی فاطمه الزهرا(س) جهرم قرار دارد که عاشقانه، شصت دختر توانخواه چهارده تا شصت ساله را در آغوش کشیده است و لبخند پر مهر خدا را در لقای نگاه معصومانه ی آمیخته به درد برایشان ترسیم می کند.

به گزارش ایسنh، ورودی تمام اتاق ها نام، عکس، سن و نوع اختلال ساکنان نوشته شده؛ زهرا: شدید، خودزنی، مریم: استرس زیاد-خشم-تهاجم-پرخاشگری، نرگس: ترس فوبیایی-وسواس، نجمه: عقب افتادگی ذهنی شدید و .

یکی یکی می خوانم و وارد می شوم؛ دیداری و گاه گداری حال و احوالی و .

عبور می کنم.

اینجا زبان قفل می شود از شدت درد، احساسات صاف و بی غل و غش اسیران دنیای درونی که در خیابان آزادی زندگی می کنند.

وقتی نجمه با روسری گل دار نزدیکم می شود و می گوید: لاک داری؟ به انگشتان چروکیده اش نگاه می کنم و می بینم لاک سبز دارد و تنها می توانم بگویم: چه لاک قشنگی زدی! از جواب زهرا با موهای کوتاه که دستانش را به طرفم دراز می کند و به من می گوید: پول میدی؟ درمی مانم ویکی از کارکنان به کمکم می آید و مهربانانه می گوید: آره، خیلی پول داری! همه رو برات گذاشتیم تو بانک! اما